Het keukenhuis van Kathleen Grissom

Het Keukenhuis begint in 1791 als Lavinia met haar ouders en broertje vanuit Ierland met de boot naar Amerika vertrekt. Haar ouders komen echter te overlijden en Lavinia wordt opgenomen door de kapitein die haar meeneemt naar zijn tabaksplantage. Hij draagt de zorg over aan zijn onwettige dochter Belle, die ook zijn slavin is. Hier groeit Lavinia op. Maar eigenlijk past ze hier niet echt bij, omdat ze blank is. Ze past echter ook niet in de familie van de kapitein omdat ze geen geld of aanzien heeft. Langzaam krijgt ze een steeds grotere rol in de familie en moet Lavinia zich staande houden in de wereld van de slaven en de wereld van de slavenhouders.

Toen ik aan het boek begon, dacht ik dat het wel even zou duren voordat ik het uit zou lezen. Ik ergerde me namelijk enorm aan de schrijfstijl. De slaven in het boek spraken namelijk allemaal in gebrekkige zinnen en zo werd dat ook geschreven. Hoewel ik begrijp dat slaven in die tijd niet altijd goed Engels konden spreken, vond ik het geen toevoeging aan het verhaal dat dat zo beschreven werd. Ik las het boek in het Nederlands en het zou kunnen dat ik het daarin vervelender vond dan wanneer ik het in het Engels zou hebben gelezen. Misschien dat het in het Engels overtuigender en realistischer zou zijn geweest, maar ik vond het in het Nederlands echt heel vervelend.

Echter, tegen mijn eigen verwachting in, kon ik me hier overheen zetten en kon ik er op een gegeven moment redelijk overheen lezen. Ik werd steeds meer benieuwd naar wat er zou gaan gebeuren. Hierin heeft Grissom dus wel een boeiende schrijfstijl. Naarmate ik verder in het verhaal kwam, vond ik het ook lastiger om het boek weg te leggen. Hierdoor heb ik het dus ook nog best snel uitgelezen.
Het verhaal zelf zit op zich prima in elkaar en de personages worden goed genoeg uitgewerkt. Wel is het een opeenstapeling van dingen: kindmisbruik, slavenmisbruik, vervelende opzichter, ziekte, dood van kinderen en ga zo maar door. Als het ene voorbij is, komt er wel weer iets anders naar boven. Het meeste had wel met elkaar te maken en was ook nodig voor de ontwikkeling van de personages, maar ik denk dat het verhaal net zo goed zou zijn geweest (en misschien wel beter) als het iets minder was geweest.
Al met al een verhaal dat me positief verraste, maar waarin ook nog wel dingen waren die ik liever anders had gezien. Je moet het onderwerp wel echt interessant vinden, wil je dit boek leuk vinden. Als je niet, zoals ik, erg geïnteresseerd bent in de slavernij in Amerika, is dit geen goed boek voor je.

De laatste vluchtelinge van Tracy Chevalier

Titel: De laatste vluchtelinge
Auteur: Tracy Chevalier
Uitgever: AW Bruna
Aantal pagina’s: 336
Prijs: €19,95

In Tracy Chevaliers De laatste vluchtelinge gaat Honor Bright met haar zus Grace mee naar Amerika, waar Grace zal trouwen met Adam Cox. Echter, nog voor Honor en Grace aankomen in Faithwell, waar Adam woont, gebeurt er iets verschrikkelijks, waardoor de reis die Honor en Grace gepland hadden niet meer hetzelfde zal zijn. Honor moet erg wennen aan Amerika, aan de natuur en ook aan de slavernij en dan vooral de vluchtende slaven die vaak langskomen in hun tocht naar het noorden. Er komen een heleboel slaven langs en Honor voelt zich verplicht om te helpen. Ze wordt hierin echter tegengewerkt door meerdere mensen. In het Amerika ten tijden van de slavernij volg je het leven van een jong meisje dat vanuit Engeland naar Amerika komt en moet leren omgaan met de grote verschillen die ze tegenkomt.

Mijn mening
Tracy Chevalier weet heel goed de sfeer van de tijd neer te zetten. Vanuit het perspectief van een buitenstaander (de Britse Honor) zie je hoe de Amerikanen omgingen met de slavernij. Door personages te gebruiken die verschillende meningen hebben over de slavernij, zie je het van meerdere kanten. Donovan is een felle voorstander van slavernij, Honor, Mrs. Reed en Belle zijn tegenstanders en proberen zoveel mogelijk te helpen. En dan heb je nog Adam Cox en de familie Haymaker die wel tegen slavernij zijn, maar die niks durven te doen. Doordat Honor met al deze mensen te maken krijgt, krijg je een goed beeld van hoe het er in die tijd aan toe ging.
Af en toe vond ik dat er wel te vaak werd verwezen naar de angst van Honor voor het bos (op een gegeven moment lijkt het alsof het elke keer aangehaald wordt als ze langs het bos loopt of rijdt) en hoe erg ze de verschillen vindt tussen Amerika en Groot-Brittannië. Ook had ik tijdens het lezen af en toe het idee dat het wel iets sneller en met iets meer diepgang verteld kon worden.
Wat ik wel erg goed vond aan de roman, is dat je een groot deel van de informatie krijgt door de brieven die Honor naar haar familie en vrienden in Groot-Brittannië stuurt. Daarnaast merk je een duidelijk verschil tussen de Honor die net in Amerika aankwam en de Honor die aan het eind van de roman met Jack naar het westen trekt.
Al met al vond ik het dus een goede roman, ondanks de kleine minpuntjes!