Hersenspinsels van Alice LaPlante

Hersenspinsels vertelt het verhaal van de 64-jarige Jennifer White die aan de ziekte van Alzheimer lijdt. Wanneer een goede vriendin van Jennifer dood wordt aangetroffen, waarbij vier vingers met chirurgische precisie zijn verwijderd, wordt Jennifer als verdachte gezien. Voor ze werd getroffen door Alzheimer was Jennifer namelijk orthopedisch chirurg. Echter, door haar Alzheimer weet Jennifer zelf niet meer wat er is gebeurd. En doordat het verhaal wordt beschreven vanuit het perspectief van Jennifer, weet je als lezer ook niet wat er is gebeurd. Heeft ze te maken met de moord op haar vriendin of wordt ze erin geluisd?

Het idee van het verhaal sprak me enorm aan. Een vrouw met Alzheimer die wordt verdacht van een moord, beschreven vanuit het oogpunt van diezelfde vrouw.
Hoewel het beeld dat wordt geschetst van Jennifer erg interessant is en een boeiende kijk geeft op wat Alzheimer doet met je leven en met de mensen om je heen, vond ik het plot erg tegenvallen. Ik had verwacht steeds wat meer informatie te krijgen over hoe de moord van Amanda was gebeurd en hoe Jennifer er mee verbonden was, maar dit gebeurt eigenlijk bijna niet. Er zijn steeds flashbacks naar het verleden, de ene keer omdat Jennifer daadwerkelijk denkt dat het die tijd is, de andere keer omdat ze eraan terugdenkt en daardoor vorm je langzaam een beeld over haar leven met haar echtgenoot James en haar kinderen Mark en Fiona. Ook de vriendschap met Amanda wordt steeds ietsje meer uitgelicht. Maar naar mijn idee niet voldoende, de focus ligt niet op deze relaties en er zit weinig diepgang is.
Als dan aan het eind naar voren komt wat er precies is gebeurd en wat de redenen waren, voelt dit ook een beetje simpel en gemakkelijk aan. Het voelde wat gekunsteld.
De schrijfstijl is op zich goed en ik voelde ook echt de frustratie van Jennifer van het niet meer begrijpen hoe de wereld in elkaar zit, maar ook de acceptatie die er later op volgt. Maar het plot had denk ik veel beter gekund en de weg er naartoe had ook beter uitgewerkt kunnen worden. Nu is het einde echt een beetje een anti-climax. Daarnaast denk ik dat de personages buiten Jennifer om veel beter uitgewerkt hadden kunnen worden. Ik miste echt de opbouw van informatie waarmee je een idee kunt vormen wat er is gebeurd. Een tegenvaller dus!

Het slechte pad van Robert Galbraith

Vorige week schreef ik over Zijderups, het tweede verhaal in de Cormoran Strike-serie. Direct nadat ik Zijderups had uitgelezen, ben ik direct doorgegaan met Het slechte pad, het derde deel over Cormoran Strike.
In dit deel worden Robin en Strike opgeschrikt wanneer ze een pakketje ontvangen met daarin een afgehakt been. De politie zit erbovenop en wil graag achterhalen wie hierachter zit. Strike denkt dat het te maken heeft met zijn verleden en geeft de politie vier namen door van wie hij een vermoeden heeft dat ze ermee te maken kunnen hebben. Maar al snel vindt Strike dat de politie de verkeerde richting volgt en gaat zelf op onderzoek uit. Helemaal als hij merkt dat Robin in gevaar is en er meer zit achter het afgehakte been dan de politie vermoedt. Maar door dit voorval verliezen ze steeds meer zaken en dat zorgt ervoor dat het ook op persoonlijk vlak wat problemen zijn.

Daar waar ik het vorige boek wat minder goed vond omdat je als lezer niet echt mee kon doen met het verhaal, was dit bij dit verhaal absoluut niet het geval. Ik vond deze dus ook een stuk beter dan de vorige.
In tegenstelling tot de vorige twee boeken, waarbij de zaken die Strike en Robin onderzochten los stonden, heeft deze veel meer te maken met hun privéleven. De verdachten waren persoonlijke bekenden van Strike en je leert hierdoor dus ook veel meer over hen dan bij de vorige verhalen. Bovendien zijn er ook hoofdstukken die beschreven worden vanuit het perspectief van de dader. Je krijgt daarom soms meer informatie dan dat Strike en Robin hebben. Op deze manier krijg je niet alleen inzicht in het leven van de detectives, maar ook in het leven van de dader, wat erg interessant was.
Het verhaal was soms zo zelfs goed geschreven dat ik de neiging kreeg om naar de personages te roepen dat ze iets niet moesten doen of zo snel mogelijk ergens weg moesten wezen. Ik zat volledig in het verhaal.
Het plot zat ook goed in elkaar. Als je er uiteindelijk achter komt wie de dader is, heb je het idee dat je dit op zich ook al wel eerder had kunnen raden. Juist omdat Strike maar drie verdachten aanwijst, doe jij dat als lezer ook. Maar doordat er ook hoofdstukken zijn vanuit het perspectief van de dader, neem je niet alles wat Strike vindt aan voor waar. Er zijn momenten waarop je je afvraagt of hij wel gelijk heeft en of er niet misschien meer achter zit waar je nog niet aan gedacht hebt. Maar op het moment dat het dan allemaal samenkomt, is het juist ook allemaal heel erg logisch.
Het verhaal zit echt heel goed in elkaar en ik ben ook heel erg benieuwd naar het volgende boek. Zeker ook omdat er in dit verhaal een heleboel gebeurt met Robin en Strike op persoonlijk vlak en ik ben heel benieuwd naar hoe dit verder uitgewerkt gaat worden. Hoewel dit verhaal enigszins los te lezen is, is het beter om de boeken na elkaar te lezen. Je mist namelijk een grote verhaallijn als je ze los leest.

Zijderups van Robert Galbraith

Zijderups is het tweede boek dat JK Rowling heeft geschreven onder de naam Robert Galbraith en vertelt weer over de privédetective Cormoran Strike en zijn assistente Robin Ellacott. Door het oplossen van de zaak van Lula Landry, krijgt Strike een heleboel media-aandacht en daarbij meerdere opdrachten. Deze opdrachten zijn echter niet heel groot, maar Strike vindt het prima zo. Tot op een dag de echtgenote van schrijver Owen Quine bij hem in het kantoor staat. Haar man is al een aantal dagen vermist en hoewel hij vaker langere tijd weg is, maakt zijn vrouw zich nu wel zorgen. Dit komt voornamelijk ook door het afgeronde manuscript dat bij zijn uitgever in de kluis ligt. De uitgever weigert het uit te geven, omdat het enorm veel mensen beledigt die Owen kent. Al snel vindt Strike het verminkte lichaam van Owen en wordt de vermissingszaak ineens een moordzaak.

Het was al even geleden dat ik Koekoeksjong had gelezen, dus ik moest voor ik aan het boek begon even gauw een samenvatting opzoeken waar dat nou precies over ging. Je hebt het verhaal niet echt nodig om Zijderups te kunnen lezen, maar voor bepaalde personages en hun karaktereigenschappen is het wel handig. Het duurde hierdoor ook even voordat ik goed in dit verhaal kwam. De schrijfstijl is net als bij Koekoeksjong en de andere boeken van JK Rowling erg goed. Ik vond dit verhaal echter minder goed dan het eerste boek over Cormoran Strike. Hoewel het verhaal goed in elkaar zat en echt wel interessant was, vond ik het heel jammer dat je als lezer eigenlijk niet kon raden hoe het zou eindigen. Je kreeg daar simpelweg niet voldoende informatie over. Ik vind het zelf bij een detective altijd leuk als je kunt speculeren over hoe het zal eindigen en wie wat heeft gedaan, maar ik had het idee dat dat in dit verhaal niet echt kon.
De personages zitten echt goed in elkaar en zijn realistisch weergegeven. Je kreeg voldoende informatie over iedereen om het verhaal goed te volgen. Niet teveel en ook niet te weinig.
Wat ik erg interessant en bijzonder vond aan het verhaal was dat het werd beschreven vanuit zowel Robin als Cormorans perspectief en dat middenin een gesprek of dialoog het perspectief ineens veranderde zonder dat je dat eigenlijk doorhad. Pas een stukje verder realiseerde je je ineens dat je weer vanuit een ander oogpunt aan het lezen was. De overgang was heel natuurlijk.
Ik heb direct na dit verhaal het volgende boek gelezen (Het slechte pad) en ook dat was weer erg goed. Ik kijk al uit naar haar vierde verhaal dat komende maand in het Engels zal verschijnen.

Koekoeksjong van Robert Galbraith

Titel: The Cuckoo’s Calling (Koekoeksjong)
Auteur: Robert Galbraith (J.K. Rowling)
Uitgever: Boekerij
Aantal pagina’s: 519

In The Cuckoo’s Calling valt op een avond plotseling een supermodel van haar balkon met dodelijke afloop. Aangezien dit model, Lula Landry een nogal roerig verleden had, wordt het al snel afgedaan als zelfmoord. Echter, een bewoner van het complex waar Lula woonde, beweert dat er zich voor haar dood een ruzie plaatsvond. Het lijkt erop alsof er misschien sprake was van moord. De broer van Lula vraagt Cormoran Strike om op onderzoek uit te gaan en uit te vinden wat er zich die avond heeft afgespeeld. Was het daadwerkelijk zelfmoord of is er toch iets anders gebeurd?
Cormoran Strike, een voormalig soldaat en bastaardzoon van een bekende zanger, heeft nogal wat geldzorgen en neemt de klus aan, zodat hij eindelijk eens wat van zijn rekeningen af kan betalen. Ondertussen krijgt hij hulp van Robin, een tijdelijke uitzendkracht die het toch wel erg naar haar zin heeft bij het speurdersbureau van Cormoran.

Mijn mening
Het verhaal begint met de val van Lula Landy en opent daarmee direct met een spectaculaire gebeurtenis. Wat het precies te maken heeft met de rest van het verhaal wordt niet direct duidelijk, omdat je eerst een stuk krijgt uit het perspectief van Robin. Wanneer blijkt dat Cormoran onderzoek moet gaan doen naar de dood van Lula Landry ben je begonnen aan een zoektocht naar wat er nou precies is gebeurd in de nacht dat Lula van het balkon viel. Langzaamaan krijg je steeds meer informatie over wie Lula was, wie haar vrienden waren en wat er de avond van haar dood allemaal gebeurde. Galbraith weet heel goed het verhaal op te bouwen naar steeds meer kleine beetje informatie waardoor je zelf al gaat speculeren wat er mogelijk gebeurd kan zijn, wat dan steeds weer teniet wordt gedaan door nieuwe informatie. Het einde viel me een beetje tegen, omdat alles wat eraan vooraf gaat zo uitgebreid beschreven wordt. Het einde klopt wel en legt ook alle informatie die je in de loop van het boek krijgt bij elkaar en vormt een goed gevormd einde, maar wordt eigenlijk wat kort verteld in vergelijking met de uitgebreide beschrijvingen die in het boek vooraf gaan. Af en toe heeft het verhaal wat langdradige beschrijvingen van bepaalde dingen, maar voor mij deed dit geen afbreuk aan het verhaal. Het zit verder goed in elkaar en bouwt op naar een goed (al dan wat kort beschreven) einde. Net als in Een goede raad bewijst J.K Rowling hier weer mee dat het een goede schrijfster is. Wetende dat het boek geschreven is door J.K. Rowling, kon ik qua schrijfstijl wel wat vergelijkingen trekken met Een goede raad. Ik geloof echter niet dat ik dit had gedaan als ik het niet had geweten.

Feniks van Deon Meyer

Titel: Feniks
Auteur: Deon Meyer
Uitgever: AW Bruna
Aantal pagina’s: 301

Feniks is de tweede thriller van Deon Meyer en vertelt het verhaal van Mat Joubert die onlangs zijn vrouw is verloren en het liefst nu zelf ook uit het leven wil stappen. Mat Joubert is hoofdinspecteur in Kaapstad en krijgt te maken met een reeks moorden die niks met elkaar te maken lijken te hebben behalve dat ze allemaal worden gepleegd met een bepaald type moordwapen. De slachtoffers lijken elkaar echter nergens van te kennen en er is geen touw aan vast te knopen, waardoor het onderzoek moeizaam verloopt. Naast het onderzoek is er ook een nieuwe commissaris op het bureau waar Mat Joubert werkt, die druk bezig is allemaal reorganisaties door te voeren. En niet zozeer op professioneel gebied, maar voornamelijk op persoonlijk gebied. De werknemers moeten stoppen met roken, afvallen, gezonder eten etc. Daarnaast wordt Mat Joubert verplicht om een psychologe te bezoeken om met zijn verlies om te leren gaan. In dit boek komt ook Bennie Griessel al voor, als collega van Mat Joubert die in latere boeken van Deon Meyer ook een rol speelt.

Mijn mening
Ik vond Feniks een zeer interessant verhaal, dat af en toe wel wat stroef verloopt. Je kunt goed merken dat het een van de eerdere boeken van Deon Meyer is. Ondanks dat ik verder nog niks van hem heb gelezen, ben ik er wel van overtuigd dat zijn latere boeken alleen maar beter kunnen worden. Meyers potentie komt al duidelijk naar voren in Feniks. Het verhaal op zich is goed en het wordt ook zeker goed uitgewerkt. Tot het eind toe blijf je in spanning wie nou de moordenaar is, wanneer er weer een nieuwe moord gepleegd wordt en of de rechercheurs nou eindelijk eens iets gaan vinden. Naast dit verhaal over de moorden, is er ook nog het persoonlijke verhaal van Mat Joubert. Na de dood van zijn vrouw is hij een verbitterde man geworden die totaal niet meer voor zichzelf zorgt, maar door de reorganisatie op het bureau wordt hij gedwongen nog eens goed naar zichzelf te kijken. Als lezer krijg je zijn emoties en zijn worstelingen goed mee. Wat ik vooral een opluchting vond, was dat ondanks dat Mat Joubert de chagrijnige agent uithangt, hij toch ook echt aan zichzelf werkt. Je hebt soms het gevoel dat hij nou even niet zo vervelend moet doen en het mooie is, is dat dit in het boek dan ook naar voren komt en dat er daadwerkelijk wat mee gedaan wordt. De verdeling tussen het verhaal over Mat Jouberts persoonlijke leven en over de moorden is knap gedaan. Het lijken twee aparte verhaallijnen, maar ze lopen vlekkeloos in elkaar over. Ondanks dat ik Feniks qua taalgebruik en vertelwijze nog niet heel lekker vond lopen, was het verhaal erg interessant en heeft het me zeer zeker benieuwd gemaakt naar de andere boeken van Deon Meyer.