Titel: Het geheim van mijn man
Auteur: Liane Moriarty
Uitgever: AW Bruna
Aantal pagina’s: 400
Prijs: €19,95
Wat doe je als je een brief van je man vindt die hij voor je heeft geschreven voor na zijn dood. Openmaken zou je zeggen. Maar wat als je man nog springlevend is? Hier loopt Cecilia Fitzpatrick tegenaan. Als ze op een gegeven moment de zolder aan het opruimen is, vindt ze ineens een brief van haar man die ze eigenlijk pas na zijn dood onder ogen zou moeten krijgen. Na veel wikken en wegen opent ze de brief toch, ondanks de expliciete vraag van haar man het niet te doen. Hierdoor komt ze achter een groot geheim. Het liefste had ze gewild dat ze de brief nooit gevonden had, maar nu ze op de hoogte is van het geheim, weet ze ook niet meer hoe ze ermee om moet gaan.
Dan heb je ook nog Tess, wiens echtgenoot haar heeft verteld dat hij verliefd is geworden op een andere vrouw. Ze neemt halsoverkop het vliegtuig naar haar moeder in Sydney om zo haar leven weer een beetje op orde te krijgen.
Als laatste gaat het verhaal naar Rachel. Haar dochter is vele jaren geleden vermoord en dit is een last die ze nog steeds met zich meedraagt. Haar grootste verdriet is dat ze nog steeds niet weet wie de moordenaar is. Na de dood van haar dochter is ook haar band met haar zoon flink verslechterd en nu haar echtgenoot ook is overleden, heeft ze het gevoel dat ze niemand meer heeft.
Mijn mening
Het verhaal heeft heel erg veel weg van de boeken van Jill Mansell. Het onderwerp is echter wel wat zwaarder. Als lezer ga je je afvragen wat geheimen met mensen doen. Moet je ze delen of is het beter om ze voor je te houden? In het begin van het verhaal wordt je er ook heel erg ingetrokken. Helaas blijft dit niet zo. Er zijn bijvoorbeeld momenten waarbij je iets over of van een bepaald personage te horen krijgt, maar waarbij er heel expliciet wordt gemeld dat het steeds in hetzelfde tijdsbestek afspeelt als bij het andere personage door het herhalen van bepaalde gebeurtenissen. Ik vond dit zelf onnodig en geen enkele toevoeging hebben voor het verhaal. De verhalen van de verschillende personages hadden zich ook prima op andere momenten kunnen afspelen. Verder heeft Moriarty de neiging om dingen te overdrijven. In een telefoongesprek wordt er bijvoorbeeld zo’n vijf keer gezegd dat degenen aan de telefoon tegelijk beginnen met praten, van de ongeveer tien dingen die ze zeggen. Ik heb me hier echt wel aan geërgerd en het haalde me uit het verhaal.
Verder leest het verhaal wel prima weg en ze heeft ook wel een vlotte schrijfstijl. De epiloog vind ik wat twijfelachtig. Ik kan het wel hebben, maar ik kan me heel goed voorstellen dat het voor sommige mensen te veel is. De dingen die gezegd worden ondermijnen ook een beetje het gezag van de lezer. Je mag niet meer je fantasie gebruiken om de wat-als in te vullen. Bij sommige stukken van het epiloog vond ik dat fijn, maar bij veel dingen gaat ze toch net wat te ver.
Al met al een prettig verhaal over een zeer interessant onderwerp, maar er zijn een aantal dingetjes die wat mij betreft anders hadden gemogen.
Ik kreeg dit boek van AW Bruna voor de blogtour en las het al een tijdje geleden. Kijk ook hier wat anderen van dit boek vonden!