Het slechte pad van Robert Galbraith

Vorige week schreef ik over Zijderups, het tweede verhaal in de Cormoran Strike-serie. Direct nadat ik Zijderups had uitgelezen, ben ik direct doorgegaan met Het slechte pad, het derde deel over Cormoran Strike.
In dit deel worden Robin en Strike opgeschrikt wanneer ze een pakketje ontvangen met daarin een afgehakt been. De politie zit erbovenop en wil graag achterhalen wie hierachter zit. Strike denkt dat het te maken heeft met zijn verleden en geeft de politie vier namen door van wie hij een vermoeden heeft dat ze ermee te maken kunnen hebben. Maar al snel vindt Strike dat de politie de verkeerde richting volgt en gaat zelf op onderzoek uit. Helemaal als hij merkt dat Robin in gevaar is en er meer zit achter het afgehakte been dan de politie vermoedt. Maar door dit voorval verliezen ze steeds meer zaken en dat zorgt ervoor dat het ook op persoonlijk vlak wat problemen zijn.

Daar waar ik het vorige boek wat minder goed vond omdat je als lezer niet echt mee kon doen met het verhaal, was dit bij dit verhaal absoluut niet het geval. Ik vond deze dus ook een stuk beter dan de vorige.
In tegenstelling tot de vorige twee boeken, waarbij de zaken die Strike en Robin onderzochten los stonden, heeft deze veel meer te maken met hun privéleven. De verdachten waren persoonlijke bekenden van Strike en je leert hierdoor dus ook veel meer over hen dan bij de vorige verhalen. Bovendien zijn er ook hoofdstukken die beschreven worden vanuit het perspectief van de dader. Je krijgt daarom soms meer informatie dan dat Strike en Robin hebben. Op deze manier krijg je niet alleen inzicht in het leven van de detectives, maar ook in het leven van de dader, wat erg interessant was.
Het verhaal was soms zo zelfs goed geschreven dat ik de neiging kreeg om naar de personages te roepen dat ze iets niet moesten doen of zo snel mogelijk ergens weg moesten wezen. Ik zat volledig in het verhaal.
Het plot zat ook goed in elkaar. Als je er uiteindelijk achter komt wie de dader is, heb je het idee dat je dit op zich ook al wel eerder had kunnen raden. Juist omdat Strike maar drie verdachten aanwijst, doe jij dat als lezer ook. Maar doordat er ook hoofdstukken zijn vanuit het perspectief van de dader, neem je niet alles wat Strike vindt aan voor waar. Er zijn momenten waarop je je afvraagt of hij wel gelijk heeft en of er niet misschien meer achter zit waar je nog niet aan gedacht hebt. Maar op het moment dat het dan allemaal samenkomt, is het juist ook allemaal heel erg logisch.
Het verhaal zit echt heel goed in elkaar en ik ben ook heel erg benieuwd naar het volgende boek. Zeker ook omdat er in dit verhaal een heleboel gebeurt met Robin en Strike op persoonlijk vlak en ik ben heel benieuwd naar hoe dit verder uitgewerkt gaat worden. Hoewel dit verhaal enigszins los te lezen is, is het beter om de boeken na elkaar te lezen. Je mist namelijk een grote verhaallijn als je ze los leest.

Zijderups van Robert Galbraith

Zijderups is het tweede boek dat JK Rowling heeft geschreven onder de naam Robert Galbraith en vertelt weer over de privédetective Cormoran Strike en zijn assistente Robin Ellacott. Door het oplossen van de zaak van Lula Landry, krijgt Strike een heleboel media-aandacht en daarbij meerdere opdrachten. Deze opdrachten zijn echter niet heel groot, maar Strike vindt het prima zo. Tot op een dag de echtgenote van schrijver Owen Quine bij hem in het kantoor staat. Haar man is al een aantal dagen vermist en hoewel hij vaker langere tijd weg is, maakt zijn vrouw zich nu wel zorgen. Dit komt voornamelijk ook door het afgeronde manuscript dat bij zijn uitgever in de kluis ligt. De uitgever weigert het uit te geven, omdat het enorm veel mensen beledigt die Owen kent. Al snel vindt Strike het verminkte lichaam van Owen en wordt de vermissingszaak ineens een moordzaak.

Het was al even geleden dat ik Koekoeksjong had gelezen, dus ik moest voor ik aan het boek begon even gauw een samenvatting opzoeken waar dat nou precies over ging. Je hebt het verhaal niet echt nodig om Zijderups te kunnen lezen, maar voor bepaalde personages en hun karaktereigenschappen is het wel handig. Het duurde hierdoor ook even voordat ik goed in dit verhaal kwam. De schrijfstijl is net als bij Koekoeksjong en de andere boeken van JK Rowling erg goed. Ik vond dit verhaal echter minder goed dan het eerste boek over Cormoran Strike. Hoewel het verhaal goed in elkaar zat en echt wel interessant was, vond ik het heel jammer dat je als lezer eigenlijk niet kon raden hoe het zou eindigen. Je kreeg daar simpelweg niet voldoende informatie over. Ik vind het zelf bij een detective altijd leuk als je kunt speculeren over hoe het zal eindigen en wie wat heeft gedaan, maar ik had het idee dat dat in dit verhaal niet echt kon.
De personages zitten echt goed in elkaar en zijn realistisch weergegeven. Je kreeg voldoende informatie over iedereen om het verhaal goed te volgen. Niet teveel en ook niet te weinig.
Wat ik erg interessant en bijzonder vond aan het verhaal was dat het werd beschreven vanuit zowel Robin als Cormorans perspectief en dat middenin een gesprek of dialoog het perspectief ineens veranderde zonder dat je dat eigenlijk doorhad. Pas een stukje verder realiseerde je je ineens dat je weer vanuit een ander oogpunt aan het lezen was. De overgang was heel natuurlijk.
Ik heb direct na dit verhaal het volgende boek gelezen (Het slechte pad) en ook dat was weer erg goed. Ik kijk al uit naar haar vierde verhaal dat komende maand in het Engels zal verschijnen.

The Casual Vacancy van J.K. Rowling

Titel: The Casual Vacancy (Een goede raad)
Auteur: J.K Rowling
Uitgever (NL): Boekerij
Aantal Pagina’s: 544

In The Casual Vacancy van JK Rowling gaat het over het dorpje Pagford. Op een avond overlijdt zeer plotseling een belangrijk man in het dorpje, namelijk Barry Fairbrother. Op het eerste gezicht lijkt dat slechts een tragedie voor de familie, maar het blijkt dat deze man op veel verschillende manieren met het dorpje verbonden was. Het belangrijkste element in het boek is de strijd om het gebied The Fields, een achterstandswijk dat eigenlijk bij het dorpje Yarvil hoort, maar in het gebied van Pagford ligt en daarom ook bij dat dorpje wordt gerekend. Een aantal mensen in Pagford is The Fields liever kwijt dan rijk. Zij willen niet verantwoordelijk zijn voor de mensen die daar wonen en er verder niks mee te maken hebben. Ze vinden dat het bij Yarvil hoort, omdat dit dorp het oorspronkelijk heeft gebouwd. Andere mensen zijn juist van mening dat door The Fields los te laten, het alleen maar erger kan worden en vinden dat de mensen die daar wonen juist geholpen moeten worden. Wat volgt is een verhaal vanuit verschillende perspectieven, jong, oud, rijk, arm, voor The Fields en tegen The Fields met als belangrijkste element de vrije plek die Barry Fairbrother in de Council heeft achtergelaten.

Mijn mening
Als eerste: Lees dit boek niet alleen omdat het door JK Rowling is geschreven. Ondanks dat haar schrijfstijl erg goed is en je heel goed kunt merken dat het een enorm goede schrijfster is, kun je dit in de verste verte niet vergelijken met de Harry Potter-serie. Ik geloof ook dat dit een boek is dat niet iedereen aanspreekt en dat er inderdaad mensen zijn die het ongelooflijk saai zullen vinden. Voor mij was dit echter absoluut niet het geval! Ik heb genoten van elke bladzijde! Het wordt beschreven vanuit meerdere personages, maar op een manier die eigenlijk perfect bij elkaar aansluit. Je leert van alle kanten wat kennen en hebt vaak meer informatie dan de personages zelf, waardoor je op een heel andere manier naar dingen kan kijken. Het kan soms inderdaad wat langdradig zijn, maar doordat Rowling zo’n goede manier van vertellen heeft, waren de gedetailleerde beschrijvingen voor mij absoluut geen probleem. Ik vond het erg leuk om op deze manier in een Engels dorpje te duiken waarbij iedereen iedereen kent, maar zeker niet iedereen iedereen aardig vindt. Voor mij was het zeker geen teleurstelling en als de beschrijving hierboven je ook maar een beetje aanspreekt, kan ik je zeker aanraden het te lezen!