Zijderups is het tweede boek dat JK Rowling heeft geschreven onder de naam Robert Galbraith en vertelt weer over de privédetective Cormoran Strike en zijn assistente Robin Ellacott. Door het oplossen van de zaak van Lula Landry, krijgt Strike een heleboel media-aandacht en daarbij meerdere opdrachten. Deze opdrachten zijn echter niet heel groot, maar Strike vindt het prima zo. Tot op een dag de echtgenote van schrijver Owen Quine bij hem in het kantoor staat. Haar man is al een aantal dagen vermist en hoewel hij vaker langere tijd weg is, maakt zijn vrouw zich nu wel zorgen. Dit komt voornamelijk ook door het afgeronde manuscript dat bij zijn uitgever in de kluis ligt. De uitgever weigert het uit te geven, omdat het enorm veel mensen beledigt die Owen kent. Al snel vindt Strike het verminkte lichaam van Owen en wordt de vermissingszaak ineens een moordzaak.
Het was al even geleden dat ik Koekoeksjong had gelezen, dus ik moest voor ik aan het boek begon even gauw een samenvatting opzoeken waar dat nou precies over ging. Je hebt het verhaal niet echt nodig om Zijderups te kunnen lezen, maar voor bepaalde personages en hun karaktereigenschappen is het wel handig. Het duurde hierdoor ook even voordat ik goed in dit verhaal kwam. De schrijfstijl is net als bij Koekoeksjong en de andere boeken van JK Rowling erg goed. Ik vond dit verhaal echter minder goed dan het eerste boek over Cormoran Strike. Hoewel het verhaal goed in elkaar zat en echt wel interessant was, vond ik het heel jammer dat je als lezer eigenlijk niet kon raden hoe het zou eindigen. Je kreeg daar simpelweg niet voldoende informatie over. Ik vind het zelf bij een detective altijd leuk als je kunt speculeren over hoe het zal eindigen en wie wat heeft gedaan, maar ik had het idee dat dat in dit verhaal niet echt kon.
De personages zitten echt goed in elkaar en zijn realistisch weergegeven. Je kreeg voldoende informatie over iedereen om het verhaal goed te volgen. Niet teveel en ook niet te weinig.
Wat ik erg interessant en bijzonder vond aan het verhaal was dat het werd beschreven vanuit zowel Robin als Cormorans perspectief en dat middenin een gesprek of dialoog het perspectief ineens veranderde zonder dat je dat eigenlijk doorhad. Pas een stukje verder realiseerde je je ineens dat je weer vanuit een ander oogpunt aan het lezen was. De overgang was heel natuurlijk.
Ik heb direct na dit verhaal het volgende boek gelezen (Het slechte pad) en ook dat was weer erg goed. Ik kijk al uit naar haar vierde verhaal dat komende maand in het Engels zal verschijnen.
Marlieke over boeken 