Het keukenhuis van Kathleen Grissom

Het Keukenhuis begint in 1791 als Lavinia met haar ouders en broertje vanuit Ierland met de boot naar Amerika vertrekt. Haar ouders komen echter te overlijden en Lavinia wordt opgenomen door de kapitein die haar meeneemt naar zijn tabaksplantage. Hij draagt de zorg over aan zijn onwettige dochter Belle, die ook zijn slavin is. Hier groeit Lavinia op. Maar eigenlijk past ze hier niet echt bij, omdat ze blank is. Ze past echter ook niet in de familie van de kapitein omdat ze geen geld of aanzien heeft. Langzaam krijgt ze een steeds grotere rol in de familie en moet Lavinia zich staande houden in de wereld van de slaven en de wereld van de slavenhouders.

Toen ik aan het boek begon, dacht ik dat het wel even zou duren voordat ik het uit zou lezen. Ik ergerde me namelijk enorm aan de schrijfstijl. De slaven in het boek spraken namelijk allemaal in gebrekkige zinnen en zo werd dat ook geschreven. Hoewel ik begrijp dat slaven in die tijd niet altijd goed Engels konden spreken, vond ik het geen toevoeging aan het verhaal dat dat zo beschreven werd. Ik las het boek in het Nederlands en het zou kunnen dat ik het daarin vervelender vond dan wanneer ik het in het Engels zou hebben gelezen. Misschien dat het in het Engels overtuigender en realistischer zou zijn geweest, maar ik vond het in het Nederlands echt heel vervelend.

Echter, tegen mijn eigen verwachting in, kon ik me hier overheen zetten en kon ik er op een gegeven moment redelijk overheen lezen. Ik werd steeds meer benieuwd naar wat er zou gaan gebeuren. Hierin heeft Grissom dus wel een boeiende schrijfstijl. Naarmate ik verder in het verhaal kwam, vond ik het ook lastiger om het boek weg te leggen. Hierdoor heb ik het dus ook nog best snel uitgelezen.
Het verhaal zelf zit op zich prima in elkaar en de personages worden goed genoeg uitgewerkt. Wel is het een opeenstapeling van dingen: kindmisbruik, slavenmisbruik, vervelende opzichter, ziekte, dood van kinderen en ga zo maar door. Als het ene voorbij is, komt er wel weer iets anders naar boven. Het meeste had wel met elkaar te maken en was ook nodig voor de ontwikkeling van de personages, maar ik denk dat het verhaal net zo goed zou zijn geweest (en misschien wel beter) als het iets minder was geweest.
Al met al een verhaal dat me positief verraste, maar waarin ook nog wel dingen waren die ik liever anders had gezien. Je moet het onderwerp wel echt interessant vinden, wil je dit boek leuk vinden. Als je niet, zoals ik, erg geïnteresseerd bent in de slavernij in Amerika, is dit geen goed boek voor je.

Zes maanden zonder van Charlotte De Monchy

Zes maanden zonder gaat over Robin. Ze slaapt met haar baas, woont bij haar zus in en vindt haar werk helemaal niet leuk. Het wordt tijd voor verandering. Om die reden gaat ze met haar zus een weddenschap aan dat ze zes maanden geen seks zal hebben en geen alcohol zal drinken. Een makkie denkt ze. Om het haarzelf nog makkelijker te maken, besluit ze een baantje te zoeken in het buitenland als au pair. Via internet vindt ze een baan in Ierland bij Connor McFarland. Echter, nog geen tien minuten nadat ze hem heeft ontmoet, blijkt het niet de persoon te zijn die ze had gedacht en hebben ze al ruzie. Maar ze weigert op te geven en blijft in Ierland en neemt de baan alsnog aan.

Het is op zich een vermakelijk boek, maar ik vond het niet super. Het deed me heel erg denken aan Jill Mansell, wat misschien wel een goed teken is, want ik vind de boeken van Jill Mansell altijd heel erg leuk. Maar ik kon er toch niet helemaal goed inkomen. Er waren bepaalde dingen in de schrijfstijl die me een beetje irriteerden. Ook het personage van Robin vond ik soms erg irritant. Ze wordt binnen no time verliefd op iedere man om haar heen wat ik niet echt realistisch vond. Ook de rest van het verhaal was een beetje cliché na cliché na cliché.
Verder was het wel, zoals ik al zei, vermakelijk en op zich is het prima te lezen. Ik denk dat met meer ervaring de verhalen ook beter worden en de personages wat dieper uitgewerkt. Dit is immers pas een debuut en met dat in het achterhoofd is het een prima verhaal.
Prima als simpele en lichte kost.

De grote stilte van John Boyne

Titel: De grote stilte
Auteur: John Boyne
Uitgever: Boekerij
Aantal pagina’s: 400
Prijs: €19,99

In 1973 is Odran Yates begonnen aan het seminarie om priester te worden, nadat zijn moeder heeft ‘gezien’ dat hij een roeping heeft. Samen met zijn vriend Tom volgt hij de studie en wordt uiteindelijk priester. Maar de tijden veranderen en de onschendbaarheid van priesters wordt steeds minder. Daar waar iedereen in de jaren negentig nog respect had voor een priester en alles voor hem wilde doen, is dat in het nieuwe millennium heel anders. Ze worden vol minachting aangekeken en uitgemaakt voor hypocriet. Reden hiervan is het misbruik van jongetjes door priesters dat in die jaren aan het licht is gekomen. Ondanks dat Odran zelf daar niet schuldig aan is, heerst er in het hele boek de vraag of hij er wel verantwoordelijk voor is. Daarnaast is er de rol van de kerk als instituut. In hoeverre heeft zij meegewerkt aan het verdoezelen van de illegale praktijken en ervoor gezorgd dat de daders niet gestraft werden. In een uitgebreid verslag van Odrans leven, beschreven vanuit het perspectief van Odran zie je wat voor effect het kindermisbruik had op de kerk, op de bewoners van Ierland en hun vertrouwen in de kerk en ook op de priesters zelf die er misschien zelf niet aan deden, maar mogelijk wel verantwoordelijk kunnen worden gehouden.

Mijn mening
Ondanks dat het onderwerp dat in dit boek beschreven wordt net zo verschrikkelijk is als het onderwerp van De jongen in de gestreepte pyjama, vond ik dit verhaal veel intrigerender. Het is zo intens en goed beschreven dat er af en toe momenten zijn dat je het boek even aan de kant moet leggen om het verhaal en de impact van het verhaal tot je door te laten dringen. Het personage van Odran is erg goed uitgewerkt. Je ziet als lezer hoe naïef hij is en gaat je afvragen of dit wel mogelijk is, maar het is niet zo dat het ongeloofwaardig wordt. Je begint juist te begrijpen waarom hij handelde zoals hij deed. Doordat het verhaal steeds verspringt in tijd krijg je steeds een beetje informatie, maar niet alles. Je begint te realiseren waarom iemand in de toekomst op een bepaalde manier reageert omdat je dat stuk kunt linken aan een stuk uit het verleden. Het is een speelse opzet die erg goed werkt voor dit verhaal. Boeiend is dat dit verhaal beschreven wordt vanuit het oogpunt van een priester. De priesters zijn namelijk de slechteriken in het verhaal, maar je voelt toch mee met Odran. Door het hele boek blijf je sympathie voelen voor de man. Je ziet door wat voor moeilijkheden priesters heen moeten voor ze daadwerkelijk priester kunnen worden en blijven en je gaat je afvragen of dit nou wel de manier is hoe priesters moeten leven en of daar niet beter wat aan veranderd kan worden.
Een zeer fascinerend verhaal over een helaas nog veel te actueel onderwerp. Voor mij was dit het beste boek dat ik in 2014 heb gelezen.