Krijg nou tieten van Claudia de Breij

In Krijg nou tieten vertelt Claudia de Breij over haar ervaringen tijdens haar zwangerschap van zoon Bing. Ze probeert hierbij te vertellen over de dingen die je juist niet zo vaak in de verschillende boeken leest of over dingen die je wel leest en wat je misschien niet direct gelooft, maar waarvan zij je kan vertellen dat het toch echt waar is.

Het is een vermakelijk en simpel boekje om te lezen tijdens je zwangerschap of er vlak na (maakt niet uit hoever je bent). Het is verdeeld in de weken van de zwangerschap. De humor die ze normaal ook tijdens haar shows laat zien, komt ook terug in dit boekje. Ik had het binnen een dag uit omdat het gewoon lekker makkelijk weg leest. Er zijn veel herkenbare situaties (ik las het vrij ver in mijn zwangerschap) die op een leuke manier zijn beschreven.
Wat ik wel een leuke extra touch vond, was dat zij ook nog te maken heeft met haar bekendheid in Nederland. Waar het voor mij als “normale Nederlander” makkelijk was om bepaalde dingen voor me te houden, heeft zij toch net weer wat andere dingen waar ze rekening mee moet houden. Daar waar ik al het idee heb dat je een soort publiek bezit wordt als je zwanger bent, is dat in haar situatie helemaal het geval.
Erg leuk om te lezen en zeker een aanrader als je in verwachting bent. Ook voor de mannen een leuk verhaal. Het is simpel, geen zweverige poespas, maar lekker to the point. Je moet wel een beetje van haar humor houden.

Zolang er leven is van Hendrik Groen

Wederom een vermakelijk dagboek van Hendrik Groen. Soms met een traan, maar gelukkig meestal met een lach.

Hendrik is inmiddels 85 en na een jaar overgeslagen te hebben, besluit hij op 1 januari 2015 weer te starten met een nieuw dagboek. Elke dag (met hier en daar 1 dag niet) schrijft hij een stukje over het wel en wee in het bejaardentehuis en hoe het gaat met de club Omanido die in 2013 is opgericht.
De opzet is eigenlijk precies hetzelfde als bij het eerste boek, Pogingen iets van het leven te maken. Met hier en daar de actualiteiten uit 2015, gaat het verder voornamelijk over het geklaag van de bewoners van het bejaardentehuis. Iets waar Hendrik absoluut niet tegen kan. Maar hoewel het tweede dagboek erg veel lijkt op het eerste dagboek, is het er zeker niet minder leuk om. De schrijfstijl van Hendrik Groen (van wie we inmiddels weten dat het Peter de Smet is) is heel prettig en fijn leesbaar. Daarnaast is het feit dat het boek is opgedeeld in kleine dagboekstukjes heel simpel te lezen. Je kunt makkelijk even een stukje lezen en hem daarna weer wegleggen. Echter, het is ook geen enkel probleem om gewoon lekker door te lezen en zo meerdere dagen (of zelfs weken) achter elkaar te lezen.

Het leuke is dat Hendrik zichzelf aan het eind van het boek voorneemt om een roman te gaan schrijven. En aangezien dit boek al in 2016 is verschenen, is het wel leuk om te weten dat het hem daadwerkelijk is gelukt. Ik ben dus ook wel erg benieuwd naar de nieuwste van Hendrik Groen, Leven en laten leven!

Zes maanden zonder van Charlotte De Monchy

Zes maanden zonder gaat over Robin. Ze slaapt met haar baas, woont bij haar zus in en vindt haar werk helemaal niet leuk. Het wordt tijd voor verandering. Om die reden gaat ze met haar zus een weddenschap aan dat ze zes maanden geen seks zal hebben en geen alcohol zal drinken. Een makkie denkt ze. Om het haarzelf nog makkelijker te maken, besluit ze een baantje te zoeken in het buitenland als au pair. Via internet vindt ze een baan in Ierland bij Connor McFarland. Echter, nog geen tien minuten nadat ze hem heeft ontmoet, blijkt het niet de persoon te zijn die ze had gedacht en hebben ze al ruzie. Maar ze weigert op te geven en blijft in Ierland en neemt de baan alsnog aan.

Het is op zich een vermakelijk boek, maar ik vond het niet super. Het deed me heel erg denken aan Jill Mansell, wat misschien wel een goed teken is, want ik vind de boeken van Jill Mansell altijd heel erg leuk. Maar ik kon er toch niet helemaal goed inkomen. Er waren bepaalde dingen in de schrijfstijl die me een beetje irriteerden. Ook het personage van Robin vond ik soms erg irritant. Ze wordt binnen no time verliefd op iedere man om haar heen wat ik niet echt realistisch vond. Ook de rest van het verhaal was een beetje cliché na cliché na cliché.
Verder was het wel, zoals ik al zei, vermakelijk en op zich is het prima te lezen. Ik denk dat met meer ervaring de verhalen ook beter worden en de personages wat dieper uitgewerkt. Dit is immers pas een debuut en met dat in het achterhoofd is het een prima verhaal.
Prima als simpele en lichte kost.

Help! Ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt van Kluun

In Help! Ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt vertelt Kluun op een grappige wijze hoe hij de zwangerschap van zijn vrouw heeft ervaren en alles wat erbij kwam kijken. Hij probeert op een leuke manier tips te geven aan aanstaande vaders hoe ze om moeten gaan met hormonen, bevallingen en nog meer dingen die bij een zwangerschap horen.

Ik las dit boek toen ik zelf nog zwanger was en heb er wel om gelachen. Ik vond het een zeer vermakelijk verhaal over de zwangerschap en de eerste tijd daarna. Het is allemaal heerlijk uitvergroot en alle dingetjes zijn mooi op de hak genomen. Hoewel het voor mannen is geschreven, is het ook voor de vrouw erg leuk om te lezen. Herkenbaar, maar toch ook wel met de gedachte: “Zo erg is dat bij mij gelukkig niet… toch?”
Ik liet het mijn man ook lezen, maar hij vond het toch minder leuk en is er halverwege mee gestopt. Je moet dus wel een beetje van dit soort humor houden.

Picture Perfect van Jodi Picoult

Picture Perfect (Verloren in Stilte in het Nederlands, alleen nog tweedehands verkrijgbaar) van Jodi Picoult gaat over Cassie Barrett. Als ze op een avond ineens wakker wordt op een begraafplaats, is ze haar geheugen kwijt. Ze wordt gevonden door politieagent Will die haar naar het politiebureau brengt. Ze weet niet meer wie ze is, maar al snel wordt ze door Alex Rivers, een bekende acteur, opgehaald. Hij beweert dat Cassie zijn vrouw is. Vanaf dat moment lijkt het leven van Cassie wel een sprookje. Ze heeft rijkdom, roem, een liefdevolle echtgenoot en zelf nog een bloeiende carrière als antropoloog. Maar toch zit er haar iets dwars. Iets klopt er niet…

Tijdens het lezen had ik de hele tijd het gevoel dat ik een chicklit van Jill Mansell aan het lezen was. Dat is iets wat ik niet verwacht van boeken van Jodi Picoult, die vaak toch een moreel dilemma beschrijven. Het kwam volgens mij voornamelijk doordat het de liefde tussen Alex en Cassie zo enorm perfect en rooskleurig beschreven werd. Maar zelfs toen het onderwerp wat serieuzer werd, bleef ik het gevoel hebben dat het een boek van Jill Mansell was.
Het verhaal zelf gaat vrij traag, maar op een aantal irritante momenten na is dit niet heel vervelend. Ik was niet echt onder de indruk van de verhaallijn, maar had meestal wel zin om weer verder te lezen. Het verhaal is niet heel bijzonder, maar het is goed geschreven en op een bepaalde manier is het interessant. Het onderwerp geeft je zeker stof tot nadenken, maar ik denk dat andere boeken die ik van Jodi Picoult heb gelezen veel dieper ingaan op de morele kwesties. Bij die boeken was ik me veel meer aan het afvragen wat ik zelf zou doen in zulke situaties en daar bleef ik ook even over nadenken. Bij dit boek heb ik echt het idee dat het afgelopen is. Ik heb er wel even over nagedacht, maar zodra ik het boek terugzette in de boekenkast, was ik er echt gewoon klaar mee. Het is dus niet echt wat ik had verwacht van een boek van Jodi Picoult.
Het is een wat vage omschrijving, maar ik wil niet te veel vertellen, anders verraad ik het plot!